Ze liep een paar stappen naar het huis en keek me toen ineens recht aan. Mijn hart bonkte. Ik wilde niet wegduiken en mezelf voor schut zetten, daarom bleef ik terugkijken. Ze trok haar mond tot een o en opende en sloot haar lippen drie keer. Net als een vis. Ik huiverde, toen draaide ik me om en ging verder met schoonmaken.
De Goudvisjongen vertelt het verhaal van Matthew. Matthew wilt het liefst alles brandschoon houden. De laatste tijd leeft hij zelfs op zijn kamer met de ramen en deuren potdicht. Zijn kamer poetst hij heel vaak en hij kijkt regelmatig naar buiten en schrijft dan op wat hij allemaal ziet. Wanneer Teddy, de kleinzoon van meneer Charles, verdwijnt, kan Matthew de politie van goede informatie voorzien.
In dit boek lees je hoe het mysterie van de verdwenen jongen wordt opgelost, maar lees je ook hoe Matthew hierin zijn bijdrage levert en hoe zijn dwangneurose hier een belangrijke rol in speelt.
Dit boek is het debuut van Lisa Thompson. Zij heeft een realistisch en spannend verhaal gemaakt binnen het thema dwangneurose. Lisa Thompson laat in het verhaal heel duidelijk naar voren komen waarom Matthew zo vaak zijn handen moet wassen en hoe zijn dwangneurose begonnen is.
Wat vond ik van dit boek?
Dit boek greep mij vanaf de eerste zin. Ik was benieuwd naar het ontstaan van de dwangneurose van Matthew en natuurlijk ook naar hoe de verdwijning van Teddy opgelost zou worden. Het verhaal lost al je vraagtekens op.
Voor een kinderboek vind ik dit boek met 351 pagina’s best een dik boek. Voor mijn gevoel waren dit echter veel minder pagina’s, dit komt doordat er een afwisseling is tussen verschillende lettertypes: het verhaal zelf, de geschreven observaties van Matthew en de e-mails die verstuurd worden. Dit maakt het lezen erg afwisselend. Daarnaast begint elk hoofdstuk met een bijpassende zwart-wit illustraties. De illustraties ondersteunen het verhaal wat in de hoofdstukken verteld wordt en helpen je met het vormen van een beeld bij het verhaal.
Dit boek raad ik aan voor kinderen vanaf ongeveer 10 jaar.
